در این مقاله داده‌های بیش از ۱۳۵۰ کارنامه‌ کنکور و نتایج انتخاب رشته آن‌ها در کنار یکدیگر مورد پردازش و تحلیل قرار گرفته است.
از جمله مواردی که از این داده‌ها قابل استخراج است نمونه‌ای از رتبه‌هایی است که در سه سال گذشته به صورت متوسط منجر به قبولی در برخی از رشته‌ها و دانشگاه‌ها شده‌اند. جداولی که در این قسمت عرضه شده با برخی ملاحظات می‌تواند برای کسانی که در حال انتخاب رشته هستند نیز کاربرد داشته باشد.
علاوه بر این، مقدار متوسط رتبه‌های مذکور به عنوان شاخصی اولیه برای رتبه‌بندی دانشگاه‌ها از نگاه جامعه پیشنهاد شده است؛ اگرچه داده‌های در دست برای این کار کافی به نظر نمی‌رسد.
اما مهم‌ترین بخش مقاله در واقع بخش پایانی آن است که به تحلیل رابطه رتبه منطقه و رتبه کل می‌پردازد. این تحلیل نشان می‌دهد نظام سهمیه‌بندی کنکور آنچنان که تصور می‌شود در تمامی گروه‌های آزمایشی عملکردی در راستای ارتقای عدالت اجتماعی ندارد.
به نظر می‌رسد تحلیل داده‌های بیشتری در این باره، پرده از نکات مهم بیشتری در ارتباط با نظام ارزشیابی کنکور بردارد. به همین سبب انتشار عمومی داده‌های ادوار مختلف کنکور ضرورت دارد. با این حال، سازمان سنجش هیچ‌گاه نسبت به انتشار عمومی این داده‌ها اقدام نکرده و لازم است با این کار امکان بررسی جدی‌تر نظام ارزشیابی کنکور را فراهم کند.

هیچ یک از شاخص‌های توسعه در ایران وضعیتی به وخامت اشتغال زنان ندارد. تنها ۵ کشور هستند که از این منظر در آمارهای جهانی وضعیتی بدتر از ایران دارند. نسبت اشتغال زنان در ایران شبیه کشورهای جنگ‌زده‌ای مانند سوریه، عراق، افغانستان، یمن و فلسطین است.
اگر به جای اشتغال زنان، نابرابری اشتغال بین زنان و مردان را مبنای تحلیل قرار دهیم، وضعیت از آنچه گفته شد هم وخیم‌تر می‌شود. در آخرین آمار موجود در بانک جهانی نسبت اشتغال مردان در ایران ۵٫۶ اشتغال زنان است. در سال ۲۰۲۰ ایران از نظر شکاف جنسیتی اشتغال بدترین وضعیت را در آمارهای جهانی در میان تمامی کشورها داشته است.
نسبت اشتغال به جمعیت زنان در ایران در دهه هفتاد شمسی به صورت مستمر رشد داشته که باعث می‌شود ایران در آن سال‌ها اندکی با قعر آمارهای جهانی فاصله پیدا کند، اما این روند در میانه دهه هشتاد شکسته می‌شود. در بیست سال گذشته ایران در مجموع هیچ دستاورد قابل ملاحظه‌ای درباره افزایش اشتغال زنان نداشته است.
فرایند توسعه در ایران نافرجام بوده چون زنان هیچ گاه نقش موثری در آن پیدا نکرده‌اند. آن‌ها نیمی از نیروی توسعه در کشور هستند و تا زمانی که موتور توسعه با نصف ظرفیت خود کار کند نمی‌توان به آینده آن امیدوار بود.

در چهار دهه گذشته افزایش حداقل حقوق، تقریبا با تورم خنثی شده است. با توجه به روند بلندمدت افزایش نقدینگی تا زمانی که عطش اقتصاد ایران برای نقدینگی هر چه بیشتر رفع نشود، چشم‌اندازی برای کنترل پایدار تورم وجود ندارد.
افزایش کم‌سابقه حداقل حقوق اگرچه با هدف حمایت از حقوق‌بگیران انجام می‌شود اما در صورت عدم مهار تورم نه تنها سودی به حال ایشان نخواهد داشت بلکه ممکن است اختلالات جدیدی را هم در بازار کار ایجاد کند.

زمانی تصور می‌شد گسترش تسلیحات هسته‌ای ضامن پایداری و صلح در جهان می‌شود. اما امروز نگرانی‌ها درباره شکسته شدن تابوی هسته‌ای پس از ۷۷ سال دوباره جان گرفته است. جنگ روسیه و اوکراین با مراجعه به کلیدواژه‌های هسته‌ای آغاز شد و با تکرار آن‌ها ادامه یافت و در صورت عدم تحقق اهداف عملیات ویژه روسیه در اوکراین، ممکن است به استفاده از سلاح هسته‌ای نیز به عنوان گزینه‌ای برای تعیین سرنوشت جنگ فکر شود.
آیا امکان استفاده از سلاح هسته‌ای در درگیری‌های کنونی وجود دارد؟ اگر استفاده از بمب هسته‌ای در دستور کار قرار گیرد چه می‌شود؟
در این مقاله، علاوه بر پرداختن به این پرسش‌ها، مستندی ۷ دقیقه‌ای به نام «شبیه‌سازی انفجار هسته‌ای در یک شهر امروزی» اثر نیل هالوران در ارتباط با هم همین موضوع معرفی خواهد شد. هالوران روایتش را بیش از هر چیز با گردآوری داده‌ها و ارائه آمار پیش می‌برد و از این حیث سبکی منحصر به فرد دارد. در ضمن خواندن این نوشتار می‌توانید مستند یادشده را با زیرنویس فارسی دقیقه تماشا کنید.

بعد از چند دهه آزمون و خطا در قیمت‌گذاری و سهمیه‌بندیِ بنزین امروز صحبت از یک طرح جدید است. جزئیات این طرح هنوز در مرحله آزمایش و تکمیل است. اما پیش از اعلام نهاییِ چند و چونِ آن در کشور، لازم است طرح‌های قبلی را مورد بررسی قرار دهیم و سرنوشت آنان را به یاد بیاوریم.