آلودگی هوای تهران پدیده‌ جدیدی نیست. هر روز در آن نفس می‌کشیم. اما چند سال است که شاهد اتفاقات جدیدی در آن هستیم. مثلا یک آلاینده در ماه‌هایی از سال مقدارهایی را تجربه می‌کند که هیچ گاه تجربه نکرده یا آلاینده‌ای که در یک روند چند ساله کنترل شده و کاهش یافته یک‌مرتبه تغییرِ روند داده و رو به افزایش گذاشته است.

در «چرا مشکل آلودگی هوا حل نمی‌شود؟» نشان دادیم که هنوز یک روایت رسمی با پشتوانه علمی از علت اصلی آلودگی هوا به سطوح ارشد مدیریتی راه نیافته و مدیران مربوطه هر کدام به تشخیص خودشان یکی را به عنوان علت اصلی آلودگی هوا معرفی کرده و در چنین شرایطی تصویب قوانین مانند «قانون هوای پاک» و برنامه‌های جامع کاهش آلودگی هوا هیچ‌کدام محلی از اعراب پیدا نکرده‌ و نمی‌کنند.

در «آلودگی بی‌سابقه هوای تهران در سال ۱۳۹۹» نشان دادیم غلظت آلاینده دی‌اکسید گوگرد (SO2) پس از چند سال کاهش، در سال ۹۷ تغییر جهت داده و روندی افزایشی به خود گرفته و از سال ۹۹ با شدت افزایش یافته است. بخش عمده دی‌اکسید گوگرد در پی احتراق سوخت‌های فسیلی در هوا انتشار پیدا می‌کند و به همین دلیل غلظت آلاینده دی‌اکسید گوگرد بیش از هر چیز به کیفیت سوخت‌های مصرفی در منابع ثابت مانند نیروگاه‌ها، صنایع و منازل و منابع متحرک مانند وسایل نقلیه بستگی دارد، که به نظر می‌رسد از سال ۹۷ یعنی هم‌زمان با شدت گرفتن تحریم‌ها و تاثیر مخرب آن بر قیمت‌ها دچار افزایش معنادار شده است. استفاده از سوخت‌های کم‌تر فراوری شده با درصد گوگرد بالاتر و در نتیجه ارزان‌تر مثل مازوت و گازوییل به جای گاز در نیروگاه‌ها وقتی بار مصرف گاز برای گرمایش در فصل زیاد می‌شود، یکی از مهم‌ترین عواملی است که در افزایش آلاینده دی‌اکسید گوگرد در هوا سهم دارد و به همین دلیل هر سال در فصل سرد انگشت‌های اتهام بیش از هر چیزی به سمت آن روانه می‌شود و می‌توان از آن با عنوان یکی از سموم خاموش تحریم در فضا نیز یاد کرد.