مسأله اصلی ایران آزادی است

در حال حاضر نظام سیاسی ایران قدرت خود را تا حد زیادی وابسته به بدنۀ مذهبی می‌داند که افزایش قدرت آن‌ها در زمینه‌های اقتصادی و نظامی در دهه‌های اخیر کاملاً مشهود است. برخی نیز معتقدند شکاف عمیق و فزاینده بین این قشر و عموم جامعه و سلطۀ ایشان مانع پیش‌رفتن جامعه به سوی دموکراسی و هم‌سو شدن با حقوق بشر شده است. بنابراین باید تغییراتی فرهنگی ایجاد شود تا هستۀ قدرت را تحت تأثیر قرار دهد. در این موضوع باید به دو مسئله دقت کرد. 

1. تغییر فرهنگ با زور و قدرت ممکن نیست. حرکت جامعه به سوی توسعه و پذیرش آن باید از طریق برنامه‌هایی باشد که مردم را به انتخابِ پیشرفت تشویق می‌کند. همگرایی افراطیون مذهبی با نیروهای سکولار نیز با اعمال فشار رخ نمی‌دهد. با این حال، منافع نیروهای در قدرت ممکن است در نهایت بتواند هسته مذهبی افراطی را به سمت توسعه بکشاند.
2. قدرت گرفتن تندروهای مذهبی منحصر به ایران نیست. در ایالات متحده و برزیل جنبش‌های ملی‌گرای مسیحی انجیلی افراطی در حال قدرت‌گرفتن هستند. این جنبش‌ها نه تنها به مباحثی مانند تکامل، گرمایش جهانی و سایر علوم مدرن اعتقادی ندارند، بلکه دموکراسی و حقوق بشر نیز برای آن‌ها وجهی ندارد. در اسرائیل هم همین وضع ایجاد شده و عناصر ملی‌گرای مذهبی قدرت را به دست گرفته‌اند. عواقب این امر بسیار جدی است و موجب اعتراض و تظاهرات نیروهای سکولار در کشور شده است.
   این اعتراضات تا حدی پیش رفته که نیروی هوایی اسرائیل را هم که یکی از مهم‌ترین ابزار قدرت این کشور است، تحت‌الشعاع قرار داده و برخی از افسران آن از انجام وظایف خود امتناع کرده‌اند. انگیزۀ این واکنش‌ها به سادگی قابل درک است: در صورتی که اسرائیل به حکومتی دینی تبدیل شود و کشور نتواند ظاهری حداقلی برای برخورداری از نظام دموکراتیک و سکولار برای خود حفظ کند، اگر ارتش عملیات نظامی ترتیب دهد که خانه‌های فلسطینی‌ها را خراب کند یا بر سر سوری‌ها بمب بریزد، حتماً پای آن به دادگاه‌های رسیدگی به جنایات جنگی کشیده می‌شود و مورد تحریم‌های بین‌المللی قرار خواهد گرفت.
   ظاهر دموکراتیکی که استقلال قوۀ قضائیه را به رخ می‌کشد، مانع این وقایع است. اگر آن ظاهر حذف شود باید منتظر دردسر بود. افراطیونی که در حال قدرت‌گرفتن هستند حتی برایشان مهم نیست که ارتش کشورشان مردم کشورهای دیگر را بمباران کند زیرا معتقدند خدا کنار آن‌ها ایستاده است.