جامعه ایران در چرخه‌ای از امید و ناامیدی گرفتار شده که طی آن، گروه‌های جدیدی از سیاستمداران با وعده‌های تغییر به میدان می‌آیند، اما در نهایت یا از قدرت کنار گذاشته می‌شوند یا در نظم مستقر حل می‌شوند. این روند، اعتماد عمومی را تحلیل برده و کشور را در بن‌بستی سیاسی قرار داده است. در کنار شکاف‌های اقتصادی، شکاف‌های فرهنگی نیز به‌شدت تعمیق یافته‌اند، تا جایی که سیاست‌های رسمی با باورها و سبک زندگی مردم در تضاد قرار گرفته‌اند. این دوقطبی فرهنگی، با تقویت سیاست هویت، باعث شده که افراد نه‌تنها در سیاست، بلکه در تمامی ابعاد زندگی خود، در دو سوی متضاد قرار بگیرند. در چنین شرایطی، اصلاحات اقتصادی بدون توجه به این قطب‌بندی عمیق فرهنگی، راهی به‌سوی حل بحران‌های ایران نخواهد داشت.