بحران آب در ایران، نتیجه ترکیبی از کاهش نزولات جوی، بهره‌برداری بی‌رویه از منابع زیرزمینی، سیاست‌های ناکارآمد و نهادهای ضعیف است. خشک‌شدن دریاچه‌ها و فرونشست زمین تنها جلوه‌ای از این بحران است، درحالی‌که برداشت بیش‌ازحد از منابع آبی، بدون درنظرگرفتن نرخ تجدید آن‌ها، آینده‌ای تاریک‌تر را رقم می‌زند. سیاست‌های اشتباه در بخش کشاورزی، یارانه‌های غیرهدفمند و تعارض منافع میان نهادهای مسئول، موجب تشدید این بحران شده است. تا زمانی که نگاه به آب به‌عنوان منبعی بی‌پایان تغییر نکند و اصلاحات نهادی جدی صورت نگیرد، این بحران همچون اژدهای هفت‌سر، هر بار به شکلی جدید نمایان خواهد شد.