گردشگری غالبا حوزه‌ای با دستاوردهای چشمگیر اقتصادی و اجتماعی معرفی می‌شود. واحدهای کوچک و میان‌مقیاس در آن امکان فعالیت دارند و منافع حاصل از آن در میان گروه‌های اجتماعی و ‌اقتصادی متنوعی توزیع می‌شود. رشد گردشگری از این طریق بر کاهش نابرابری نیز اثر می‌گذارد. اما چندان مشخص نیست گردشگری در ایران این ظرفیت را تا چه اندازه فعال می‌کند.
ایران اگرچه طبق گزارش رقابت‌پذیری سفر و گردشگری مجمع جهانی اقتصاد موقعیتی ممتاز از نظر رقابت‌پذیری قیمت و جاذبه‌های گردشگری دارد اما سهمی از کیک اقتصاد گردشگری بین‌الملل ندارد. به عنوان نمونه، ایران قبل از شروع پاندمی کرونا در سال ۲۰۱۸ میزبان ۷ میلیون گردشگر خارجی بوده، در حالی که این عدد در کشور هم‌جمعیت و هم‌سایه ایران ترکیه در همان زمان ۴۵ نفر بوده است. وضعیت گردشگری بین‌المللی ایران مشخص است، درباره وضعیت گردشگری داخلی چه می‌توان گفت؟ آیا گردشگری داخلی به‌اندازه‌ای که تصور و تبلیغ می‌شود توسعه یافته و دستاورد اقتصادی حاصل می‌کند؟